جاويدالاثر سيروس كمايي
شجاعت و شهامتش زبانزد عام و خاص بود، او اين شهامت و حق گويي را از خانواده اش به ارث برده بود و با تواضع و محبت به اهل بيت درآميخته بود. شاگردي زرنگ و باهوش بود و در ايام تعطيل همراه پدرش به كار بنّايي مي پرداخت. در ده سالگي با عشق و علاقه فرايض ديني را انجام مي داد و به خوشرويي همراه با ادب و متانت مشهور بود، با پدر و مادر با نهایت احترام برخورد می كرد و هميشه سعي مي كرد باري از دوش پدر بردارد چرا كه خانواده اي پر جمعيت داشت.
قبل از انقلاب در آموزشگاه حرفه اي صنعت نفت مشغول كار و تحصيل شد و با پيشنهاد ساواك براي همكاري روبروگشت، پس از مشورت با پدر به آنها جواب رد داد و هزينه اش را كه محروميت از شغل و تحصيل بود، پرداخت. بعد ها هم توسط نيروهاي ساواك دستگير مي شود و مدتي در بازداشت به سر مي برد.
شهيد سيروس يكي از اعضای كتابخانه امام صادق (ع) و از مؤثرترين نيروهاي مسجد در ايام انقلاب و از برگزاركنندگان راهپيمايي ها و تظاهرات عليه رژيم ستم شاهي در منطقه به حساب مي آمد. بعد از پيروزي انقلاب از اولين كساني بود كه براي تأسيس كميته انقلاب اقدام نمود و پس از مدتي كوتاه به جمع سبز پوشان سرافراز سپاه پاسداران پيوست. اين اسوه ي حسنه برادرانش شاهرخ و بهرام را چنان غيرتمند و مؤمن بار آورده بود كه هر دو به او تأسي كرده و جان خود را فداي انقلاب و اسلام نمودند.
شهيد سيروس كمايي سال۱۳۴۰در خانواده اي متديّن و زحمتكش در علي آباد چشم به جهان مي گشايد و از همان كودكي با رنج و تلاش همزاد بود. او كه از اولين نيروهاي سپاه در منطقه به شمار مي رفت با لبيك به نداي امام و براي كمك به مردم مظلوم آبادان و رساندن ژنراتور برق براي بيمارستان، در تاريخ ۲۷/۷/۱۳۵۹ عازم آبادان مي شود و در مسير جاده ي ماهشهر ــ آبادان توسط نيروهاي مزدور عراقي اسير مي گردد و تا كنون خبري از اين پرنده ي خونين بال به دست نيامده است. روحش شاد و راهش مستدام باد.
خاطره اي به نقل از برادر صادق مهدوي
در اوايل انقلاب در مسجد، دعاي كميل برگزار بود، شهيد سيروس كمايي كه در اين مراسم شركت داشت، با چشماني اشكبار، از من پرسيد: مي داني زيباترين و عالي ترين فراز دعاي كميل كدام بخش است؟ و خود در پاسخ فرمود: «اِرْحَمْ مَنْ رَأسُ مالِهِ الرَّجاءُ وَ سِلاحُهُ الْبُكاءُ» آري، او گريه را مؤثرترين سلاح مؤمن و اسلحه حق شناسي مي دانست. بي شك اين تفكر در روحيه شهيد سيروس كمايي ناشي از روح پاك و انس با دعا، قرآن و سنّت نبوي بود.
